In de laatste week waarin ik nog in het ziekenhuis werkte, toen iedereen op de hoogte was van mijn aanstaande vertrek, zijn er diverse collegae en andere medewerkers uit het ziekenhuis even langsgekomen op de poli om persoonlijk afscheid te nemen en te vertellen dat zij de samenwerking ook als zeer prettig hadden ervaren. Dat kon, omdat ik ’s middags na half 3 geen patiënten meer zag, dus dan was er tijd voor. Enkelen brachten een cadeau mee, meestal een fles wijn. Broeder Kees had het er moeilijk mee en wij hebben elkaar daarna nog diverse malen gezien. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat, als ik me goed herinner, niemand of bijna niemand (dat weet ik echt niet meer) naar de reden van mijn vroegtijdige vertrek gevraagd heeft. Ik vraag me af hoe dat komt. Ik had natuurlijk enkele intimi verteld over de redenen, en misschien is niet iedereen daar even discreet over geweest. Een andere, meer plausibele, verklaring is dat men uit de afwezigheid van een receptie en het ontbreken van uitleg in de ''afscheidsbrief'' concludeerde dat ik het ''waarom'' liever voor mezelf hield en dat men dat gerespecteerd heeft.        

In de 2 maanden daarna  kreeg ik een groot aantal brieven en kaarten van mensen die ik op de hoogte had gebracht. Veel daarvan waren afkomstig van huisartsen die zonder uitzondering schreven dat ze het erg jammer vonden dat ik er mee stopte. Patiënten dankten voor de fijne behandeling. Uit het ziekenhuis zelf kreeg ik 20 reacties, de meeste van individuele medewerkers, waaronder specialisten, verpleegkundigen en secretaresses, en enkele namens de diverse afdelingen en secties van de organisatie die ik had bericht. De overige brieven en kaartjes waren geschreven door onder meer van vrienden, andere dermatologen, het bestuur van de Nederlandse Vereniging voor Dermatologie en Venereologie en een ziektekostenverzekeraar.   

Volgende hoofdstuk: