Hoe De Groot betrapt werd door de CAS op een onrechtmatige daad en werd gecanceld
Om de vierde editie van Patch Testing in 2018 extra cachet te geven nam ik me voor om aan alle chemicaliën in deze editie (het bleken er 4900 te worden) een CAS nummer toe te voegen. CAS is de afkorting van Chemical Abstract Service, een onderdeel van de American Chemical Society (www.cas.org). Die organisatie geeft aan alle individuele chemische stoffen een uniek nummer, het CAS nummer. Opmerkelijk genoeg berust, ofschoon die nummers in allerlei databases te vinden zijn, het copyright bij CAS, en je moet dus voor grotere aantallen toestemming vragen (= je moet betalen). Het is me gelukt om toestemming te krijgen van de Chemical Abstract Service om de nummers te gebruiken zonder te hoeven betalen en dat vond ik een prestatie van mezelf, want hun openingsbod was 3000 USD. Maar het ging zeker niet zonder slag of stoot, er zat namelijk wat oud zeer bij de CAS. Ik zal u uitleggen waarom dat was.
In 2014 of 2015 was ik begonnen met het schrijven van een nieuwe boek over contactallergie voor en chemische samenstelling van etherische oliën. Bij het doorspitten van de literatuur kwam ik een paar duizend stoffen tegen, die in een of meer etherische oliën aanwezig zijn of kunnen zijn. Die nam ik allemaal in het boek op, natuurlijk met een CAS
nummer. In de digitale bibliotheek van het UMC Groningen had ik via SciFinder toegang tot de database van de CAS. Ik moest daar wel een account voor aanmaken en telkens inloggen. Het was me zeker niet ontgaan dat je de nummers alleen mocht gebruiken voor wetenschappelijk onderzoek of personal use. Het gebruik voor commerciële doeleinden (zoals ons boek) was echter strictly prohibited. Ik heb toen op de site van de CAS gekeken en had al direct door dat een licentie om de gegevens te gebruiken behoorlijk in de papieren kon gaan lopen, de tarieven begonnen zo’n beetje bij 2000 USD. Tja, wat te doen? Als ik me netjes zou gedragen, dan was ik veel meer geld kwijt aan de CAS
nummers dan ik ooit aan royalty’s zou verdienen. Dus heb ik gedaan wat ik wel vaker deed en doe: de list van De Groot toepassen. Die houdt in: net doen alsof er niets aan de hand is en hopen dat het vanzelf over zal gaan. Maar eerlijk gezegd: bij elke keer inloggen knaagde het even een beetje aan me.
Goed, ik ging dus aan de slag en het verliep allemaal soepeltjes, totdat ….. ik na een half jaar of zo opeens niet meer kon inloggen in SciFinder. De ICT van het UMCG kon me niet helpen en adviseerde me om contact met de CAS op te nemen, omdat daar het probleem lag. Daar voelde ik, zoals u zult begrijpen, weinig voor. Het leek er op dat de list van De Groot mislukt was en dat de CAS me terminated had. Daarna ben ik overgeschakeld op het zoeken naar CAS nummers in andere databases. Voor veel stoffen verliep dat probleemloos, andere waren moeilijk of niet te vinden. Van veel chemicaliën worden ook meer dan één CAS nummer vermeld (wat dus niet kan), bijvoorbeeld omdat in het precomputer tijdperk een chemische stof een CAS nummer kreeg en later dezelfde stof, die met een synoniem werd aangeduid, een ander nummer. Alleen de CAS database zelf bevat alle correcte en unieke nummers. Afijn, het ging allemaal wel redelijk goed, maar de affaire zat me toch niet helemaal lekker.
De Groot wordt betrapt op onrechtmatig gebruik
Op een gegeven moment werd ik gebeld door de afdeling dermatologie van het UMC Groningen. Ze hadden me een mailtje gestuurd, en of ik daar nog op wilde reageren. Toen ik vroeg welk mailadres ze gebruikt hadden, bleek dat mijn UMCG mailadres te zijn. UMCG mailadres? Had ik dat dan? Ja, al vanaf 2007 of zo, maar ik was dat natuurlijk allang vergeten, want ik heb daar niets te zoeken en had dus nog nooit ingelogd op mijn e-mail account. En geloof het of niet, ik kon het wachtwoord daarvan toch nog vinden in mijn oude papieren. Inloggen lukte echter niet. ICT gebeld. Die schoot in de lach, want mijn wachtwoord was al 6 jaar verlopen! Nieuwe gekregen en ingelogd. Een stuk of 500 mails grijnsden me tegemoet, verreweg de meeste met algemene informatie afkomstig van het UMCG, die aan alle medewerkers gestuurd werden (zoals we nu bijna elke dag een Corona update krijgen). En daar vond ik ook 2 mails van de CAS van 8 en 6 maanden daarvoor……
Men had dus in de gaten gehad dat ik maanden achter elkaar dagelijks CAS nummers had opgezocht en gekopieerd en was blijkbaar gaan googelen op mijn naam. Nu was ik te vinden op mijn website www.patchtesting.info, die ik gebruikte voor het verkopen van mijn boek Patch testing. Op die website was ook een button ''Contact Allergen Database''. Als je daar op klikte kon je lezen dat ik van plan was om een digitale database te maken van alle bekende allergenen met allerlei gegevens (net als in Patch testing dus) waaronder …… de CAS nummers. Dat voornemen hadden de medewerkers van de CAS dus ook gevonden en geconcludeerd dat ik bezig was met die database. Dat was weliswaar een onjuiste, maar alleszins begrijpelijk aanname. In die mail sommeerden ze mij hiermee te stoppen en contact op te nemen, om te praten over een licentie. Toen ik niet reageerde, hebben ze me 2 maanden later opnieuw gemaild en aangekondigd dat ik black listed was……. De vlammen sloegen me uit. Tja, wat was wijsheid? Ik kon natuurlijk doen alsof mijn neus bloedde, maar zat met een probleem. Al die illegaal verkregen CAS nummers zouden natuurlijk wel in het boek Essential oils: Contact allergy and chemical composition komen te staan. En in het contract dat ik ondertekend had garandeerde ik dat ik geen inbreuk had gemaakt op copyright van derden en dat, als het tot een rechtszaak in de VS zou komen, ik voor de kosten zou opdraaien! In een land dus, waar je als cliënt al 50 dollar kwijt bent wanneer de secretaresse van de lawyer de telefoon opneemt.……
Diep door het stof
De beslissing was dus snel genomen, ik had geen keus. Ik stuurde een mail aan de CAS waarin ik de situatie uitlegde, waarom ik geen contact met ze had opgenomen (omdat ik niets wist van hun e-mail), dat ik slechts een eenvoudige gepensioneerde dermatoloog ben, dat er hoogstens 100 boeken verkocht zouden worden en dat de kosten voor een licentie vele malen hoger zouden zijn dan de te verdienen royalty’s. Maar belangrijker: net als vroeger in de praktijk stelde ik me kwetsbaar, zeer deemoedig en bescheiden op. Ze hadden inderdaad hélemaal gelijk, ik had me niet aan de regels gehouden, bood mijn oprechte en welgemeende excuses aan en kondigde aan mijn leven te zullen beteren. DIEP DOOR HET STOF dus, zoals men tegenwoordig pleegt te zeggen over politici, ook wanneer die alleen maar excuses aanbieden en sorry zeggen.
Allergisch contacteczeem door het gebruik van arnica-tinctuur (links) en arnicazalf (rechtsboven). ''Arnica'' is een extract van de plant Arnica montana (valkruid; foto rechtsonder, afkomstig van Wikipedia) en wordt gebruikt in plantaardige ''geneesmiddelen'' (fytotherapeutica) voor allerlei kwaaltjes. Ofschoon zwelling (oedeem) een kenmerk is van allergisch contacteczeem, is de enorme verdikking van het rechter been zeer opmerkelijk
Deemoed en excuses helpen
Het werkte. Ik kreeg een mail terug waarin ik werd bedankt voor de uitgebreide uitleg en dat mijn eerlijkheid en openheid zeer op prijs gesteld werden. Vervolgens werd ik verwezen naar de Nederlandse tak van CAS om de zaak af te kaarten. Dat ging goed en met enkele vriendelijke mailtjes en telefoontjes kreeg ik schriftelijk toestemming om de CAS nummers te gebruiken. Maar inloggen in SciFinder kan ik sindsdien niet meer.
Goed, dan keer ik nu terug naar waar ik begonnen was. Ook voor de CAS nummers in Patch testing had ik namelijk toestemming van de CAS nodig vanwege dat copyright. Het feit dat ik die nummers allemaal had gevonden in PubChem, ChemIDPlus en enkele andere chemische online databases deed daar, vanwege het copyright-beginsel, niets aan af. Nu zult u begrijpen waarom toestemming krijgen met enige moeite en niet zonder slag of stoot ging. Met de Nederlandse CAS-tak had ik inmiddels een goede relatie opgebouwd. Ik had de agent van de CAS beloofd dat ik hem in een Woord van dank (Acknowledgements) in het boek zou bedanken voor zijn hulp bij het verkrijgen van de toestemming van CAS en heb hem een door de auteur gesigneerd exemplaar van Patch testing opgestuurd. Wel werd als voorwaarde gesteld dat ik moest vermelden dat de nummers niet waren geverifieerd door de CAS (een van hun verdienmodellen) en dus fouten konden bevatten. De latere boeken (Monographs in Contact Allergy) bevatten ook CAS nummers, maar dat zijn er maximaal ongeveer 500 per boek en dat mag zonder goedkeuring. Eind goed, al goed, maar ik heb hem af en toe wel even geknepen, dat is zeker.
Deze tekst staat ook in het hoofdstuk Patch testing vierde editie, maar heeft hier een aparte pagina gekregen om gemakkelijker gevonden te kunnen worden.